1 Μαρτίου 1998

(Η Κάρλα διοχετεύει)

Q’uo

Είμαστε εκείνοι της αρχής που σας είναι γνωστή ως η δόνηση, «Q’uo». Και σας χαιρετίζουμε με την αγάπη και το φως του ενός άπειρου Δημιουργού, στην υπηρεσία του οποίου βρισκόμαστε. Νιώθουμε πολύ προνομιούχοι που καλούμαστε στον κύκλο σας σε αυτή τη συνεδρία εργασίας, και ευλογούμε και ευχαριστούμε τον καθέναν μέσα στον κύκλο που έχει έρθει για να αναζητήσει την αλήθεια. Συμμεριζόμαστε αυτή την αναζήτηση και χαιρόμαστε να μοιραζόμαστε τις φτωχές μας σκέψεις, αρκεί ο καθένας από εσάς να νιώθει εντελώς άνετα, ακούγοντας χωρίς να χρειάζεται να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε, γιατί εάν διαφωνείτε, θα σας ζητούσαμε να αφήσετε πίσω αυτές τις σκέψεις. Και αν συμφωνείτε, τότε θα σας ζητούσαμε απλώς να κάνετε αυτές τις σκέψεις μέρος των δικών σας πόρων και εργαλείων, πάντα υποκείμενες στους κινούμενους ρυθμούς της μάθησης και της εμπειρίας, γιατί η προσωπική αλήθεια είναι και ευδιάκριτη αλλά και κινούμενη. Υπάρχουν ταξίδια να κάνετε σε αυτή την αναζήτηση της αλήθειας, δρόμοι μετάβασης που αναπτύσσονται και οδηγούν σε άλλα επίπεδα, άλλες πτυχές αυτού του άπειρου μυστηρίου που είναι η Αγάπη.

Αυτό το όργανο το βρίσκει διασκεδαστικό που μία από τις γάτες που είναι κάτοικος αυτού του σπιτιού έχει επιλέξει αυτή τη στιγμή για να αρχίσει να ροχαλίζει. Ελπίζουμε ότι αυτό δεν είναι αντίδραση στα λόγια μας, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Εν πάση περιπτώσει, το βρίσκουμε χιουμοριστικό, γιατί δεν είμαστε περήφανοι, και είμαστε περήφανοι για αυτό. Επιδιώκουμε να είμαστε ταπεινοί, και ξέρουμε ότι μπορεί να λέμε εντελώς ανοησίες σε οποιοδήποτε από τα αυτιά σας, και αν αυτός είναι ο τρόπος που βγαίνει προς τα έξω, αυτό είναι εντάξει με εμάς, αυτό είναι που θέλουμε να πούμε. Γιατί εσείς είστε ο κριτής που είναι σημαντικός για εσάς. Είναι η δική σας κρίση που μετράει και κανενός άλλου. Καμία εξουσία. Κανένα βιβλίο. Κανένα άτομο. Γιατί μέσα σας βρίσκονται όλα όσα υπάρχουν, και μέσα σας βρίσκεται ένα καλά εξευγενισμένο σύστημα αίσθησης, οι φυσικές αισθήσεις δεν είναι παρά η αρχή εκείνων των αισθήσεων στις οποίες μπορείτε να εστιάζετε την προσοχή σας και από τις οποίες αντλείτε τις προκαταλήψεις που στρεβλώνουν τη ζωή σας ακριβώς με τον τρόπο που τη ζείτε. Αυτές οι προκαταλήψεις και οι στρεβλώσεις είναι δικές σας. Κανενός άλλου. Είστε μοναδικοί.

Γνωρίζουμε ότι θέλετε να μιλήσετε για πνευματική υπερηφάνεια, και διαπιστώνουμε ότι, όπως συμβαίνει συχνά, όταν ερωτόμαστε σχετικά με ένα συγκεκριμένο θέμα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στις γενικότητες πάνω στις οποίες θα μπορέσουμε να βασίσουμε αυτές τις απόψεις που θα μοιραστούμε μαζί σας.

Ας δούμε αυτή την κατάσταση της υπερηφάνειας. Ποια είναι η γενική έννοια της υπερηφάνειας; Όταν κάποιος είναι περήφανος είναι γενικά για κάποιο πράγμα. Ένα άτομο μπορεί να υπερηφανεύεται για πολλά πράγματα: τη σωματική του δύναμη, τη σωματική του λεπτότητα, την αφθονία αποθεμάτων, ή την έλλειψη εξάρτησης από αποθέματα, τη δουλειά που κάνει, ή τη δουλειά που δεν θα κάνει, τις σχέσεις που έχει, ή το εμπόδιο στις σχέσεις. Για όλα αυτά τα πράγματα μπορεί κανείς να υπερηφανεύεται, μπορεί να πει, «Νιώθω ότι αυτό είναι ένα δυνατό σημείο της ύπαρξής μου. Νιώθω ότι μπορώ να είμαι περήφανος για αυτό το επίτευγμα, αυτή τη σχέση, αυτή την κατάσταση». Και δεν υπάρχει τίποτα πιο στρεβλωμένο σχετικά με την υπερηφάνεια από ό, τι υπάρχει για την ψευδαίσθηση γενικά. Ωστόσο, γενικά η ψευδαίσθηση είναι πολύ πυκνή, και αυτή η ψευδαίσθηση δημιουργεί τη στρέβλωση ότι είναι αυτό που κάνει κάποιος που είναι ο δρόμος για την υπερηφάνεια, για την αίσθηση ότι αξίζει. Η συζήτηση μεταξύ ξένων τείνει να ξεκινά στην κουλτούρα σας με μια εξέταση της δουλειάς που επιτελεί ο καθένας για να βγάλει χρήματα ή για να εκφράσει τον εαυτό του. Είτε η δουλειά είναι κανονική είτε δημιουργική, είναι ένα σημείο εκκίνησης που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον, το μέρος άνεσης όπου μπορεί κανείς να αποκαλύψει κάτι για τον εαυτό του και να είναι δεκτικός στο να ακούσει κάτι αξιόπιστα κατανοητό από τους άλλους. Είναι πολύ άβολο να πάτε σε έναν άγνωστο και να πείτε, «Τι είδους δόνηση έχεις; Τι είδους ον είσαι;» Οι οντότητες τείνουν να μην υπερηφανεύονται για αυτό που είναι, για το είναι τους που εκφράζουν από στιγμή σε στιγμή. Έτσι, μπορείτε να δείτε όλη την πνευματική υπερηφάνεια ως ένα πράγμα βασικά ένα με την ψυχική και συναισθηματική υπερηφάνεια και τη σωματική υπερηφάνεια.

Τώρα ας δούμε την υπερηφάνεια [στις] θρησκείες σας, ειδικά στα Χριστιανικά, τα Μουσουλμανικά, και τα γιόγκι συστήματα. Σε αυτά τα συστήματα η πνευματική υπερηφάνεια θεωρείται αρνητική αξία. Γιατί είναι αυτό; Επειδή θεωρείται ότι αν κάποιος είναι περήφανος, τότε υπάρχει κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί ούτως ώστε να συνεχίσει την πνευματική του ανάπτυξη και εξέλιξη. Ίσως η αρχή, η ραχοκοκαλιά, ας πούμε, της αιτίας για τη δυσπιστία της υπερηφάνειας από τα πνευματικά συστήματα απεικονίζεται καλύτερα στη μικρή ιστορία της Αγίας Γραφής σας, όπου περιγράφονται δύο άντρες, ένας από τους οποίους το έχει καταστήσει πολύ προφανές με τον τρόπο που είναι ντυμένος, με την πνευματική περιβολή της ενδυμασίας του και τα βιβλία που κρατά, και δίπλα του ένας ζητιάνος με κουρελιασμένα ρούχα και βρώμικο δέρμα, άδειο στομάχι, και πλήρης επίγνωση της αμαρτωλής του φύσης. Ενώ ο πλούσιος και καλά ικανοποιημένος άνδρας προσεύχεται: «Ω Κύριε, δίνω περισσότερα στον ναό από οποιονδήποτε άλλον. Νηστεύω τρεις μέρες τη βδομάδα. Προσεύχομαι ασταμάτητα», ο ζητιάνος λέει ξανά και ξανά, «Κύριε, ελέησόν με, τον αμαρτωλό». Μπορείτε να δείτε τα τείχη που έχουν υψωθεί γύρω από αυτόν τον πλούσιο άνθρωπο, το τείχος του πλούτου, της ενδυμασίας, των κτήσεων, και των πράξεων; Όλα τους προσφερόμενα σε μια ειλικρινή προσπάθεια να είναι άγια αλλά προσφερόμενα ως ένα επίτευγμα. Αυτά τα τείχη κάνουν αυτόν τον άνθρωπο να μην συνειδητοποιήσει ότι εκτός από όλα αυτά τα πράγματα που έχει κάνει σωστά, παραμένει μια βασική και εγγενής ταυτότητα μέσα στην ψευδαίσθηση την οποία ο πλούσιος και ο ζητιάνος μοιράζονται με απόλυτη ισότητα. Και αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση είναι η βάση της υπερηφάνειας, γιατί φαίνεται σε κάθε άνθρωπο, χωρίς να προσφεύγει σε καμία φυσική απόδειξη, ότι είναι μόνος, ότι τα τοιχώματα του δέρματος περιβάλλουν τον εαυτό και τον αποκόπτουν από την ενότητα με ό,τι άλλο υπάρχει.

Σε εκείνους που δεν αναζητούν πνευματικά, αυτό μπορεί να φαίνεται αρκετά προφανές και ότι δεν αξίζει να το αναφέρουμε. Φυσικά, κάθε οντότητα φαίνεται ότι είναι διαχωρισμένη. Φυσικά, κάθε οντότητα φαίνεται ότι είναι μόνη. Ο καθένας έχει κοινές ανησυχίες με άλλους ομοϊδεάτες, αλλά με τα φυσικά μάτια, τις φυσικές αισθήσεις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε οντότητα είναι μόνη, διαχωρισμένη από και ενάντια σε άλλους εαυτούς, εξωτερικές καταστάσεις γενικά, και ολόκληρο το περιβάλλον μέσα στο οποίο η οντότητα κατοικεί. Είναι το ένστικτο, το ένστικτο του φυσικού σώματος που σας μεταφέρει, που ξεκινά αυτή τη διαχωριστική διαδικασία. Το βρέφος σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι κάποιες από τις ανάγκες του δεν θα ικανοποιηθούν. Αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ορισμένα πράγματα μπορεί να είναι επώδυνα και δεν θέλει να επαναλάβει εμπειρίες πόνου. Και έτσι τα τείχη αρχίζουν να ανεβαίνουν γύρω από τη νεαρή καρδιά. «Μην αγγίζεις την εστία. Μην χαϊδεύεις τη γάτα πολύ δυνατά. Μην σηκώνεις το σκύλο. Μην. Μην. Μην.» Καθώς το παιδί μεγαλώνει μαθαίνει πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Πειραματίζεται με τρόπους συσχέτισης με τους άλλους εαυτούς. Και εκτός από πολύ ασυνήθιστες καταστάσεις, από τη στιγμή που αυτή η οντότητα θεωρείται ώριμος ενήλικας από την γύρω κοινωνία, αυτή η οντότητα έχει γίνει σε κάποιο βαθμό ελεγχόμενη από τον φόβο.

Αλλάξαμε από την υπερηφάνεια στον φόβο, επειδή ο γνωστός ως «J» ρωτούσε ποιος είναι ο απόλυτος καταλύτης που πρέπει να αντιμετωπιστεί εντός της τρίτης πυκνότητας. Και θα απαντούσαμε γενικά ότι ο μόνος καταλύτης που αντιμετωπίζεται στην τρίτη πυκνότητα είναι ο φόβος και η αγάπη. Η οντότητα ξεκινά την παιδική της ηλικία τυλιγμένη με αγάπη, αγάπη γνωστή σε όλο το σύστημά της, και μαθαίνει να κλείνεται στον εαυτό της, να γίνεται διαχωρισμένη, και να γίνεται αμυνόμενη γιατί φαίνεται αρκετά προφανές ότι υπάρχουν πράγματα να φοβάσαι. Υπάρχουν οντότητες και πράγματα εκεί έξω που μπορούν να βλάψουν και να πληγώσουν. Έτσι, η πνευματική ζωή εντός τρίτης πυκνότητας μπορεί να περιγραφεί είτε ως μάθηση του πώς να αγαπάς είτε ως μάθηση του πώς να απελευθερώνεις τον φόβο, γιατί ο φόβος είναι αυτή η στρέβλωση της αγάπης που θέτει έναν διαχωρισμό μεταξύ όντων και πραγμάτων, προκαλώντας έτσι την αναγκαιότητα ύπαρξης κάποιου είδους απάντησης σε αυτά τα άτομα ή πράγματα που θα τείνει να αυξήσει την ασφάλεια και την άνεση.

Δεν λέμε ότι αυτά τα περιεχόμενα είναι λανθασμένα, γιατί οι φόβοι της οντότητας είναι πραγματικοί. Υπάρχει αυτό που φοβόμαστε. Είναι μια ψευδαίσθηση. Ωστόσο, η ψευδαίσθηση δεν μπορεί να διαπεραστεί βάναυσα και να απορριφθεί, γιατί αυτό θα έκανε επίσης κακό στον αναπτυσσόμενο εαυτό. Πράγματι, όταν κάποιος δουλεύει με τους φόβους του, προσπαθώντας να δει την αγάπη πίσω από τον φαινομενικό διαχωρισμό, η σχεδόν πιο σωστή στάση είναι απλώς η επιβράδυνση του εαυτού, η ηρεμία του μυαλού, η ακινησία του συναισθήματος, μέχρι να μπορέσετε να καθίσετε με οποιονδήποτε φόβο, όχι αφαιρώντας τον σκληρά, αλλά ίσως απομακρύνοντας νήματα από αυτή την ταπετσαρία που έχετε μπροστά σας, σταδιακά κάνοντας ένα άνοιγμα μέσα από το οποίο μπορείτε να δείτε το φως πιο πέρα.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον φόβο σε κάποιον σαν [να βρίσκεται] μέσα σε μια σπηλιά ασφαλείας με μια καλή στιβαρή κουβέρτα πάνω από την τρύπα της σπηλιάς για να συγκρατεί μακριά εκείνα τα πράγματα για τα οποία φοβάται. Εάν σκίσει την κουβέρτα, τότε πρέπει να αντιμετωπίσει όλη τη στρέβλωση μονομιάς. Ωστόσο, αν κάποιος είναι ικανοποιημένος να καθίσει μαζί, να αποδεχτεί και να έχει επίγνωση του συγκεκριμένου φόβου που βιώνετε, τότε μπορεί απαλά, σταδιακά, με επίμονη προσπάθεια, να δει μια ελάφρυνση του βάρους, να δει μια ολοένα και πιο κοντινή απόσταση από εκεί που αυτή η κουβέρτα έχει μια θέση μέσα της όπου μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει και να τολμήσει ένα ή δύο βήματα σε αυτόν τον κόσμο πέρα από τη σπηλιά.

Καθένας από εσάς έχει φτάσει να αισθάνεται άνετα με την απεικόνιση και την ιδέα του εαυτού ως ένα πνευματικό ον. Καθένας από εσάς είναι αφυπνισμένος σε μια γη όπου πολλοί κοιμούνται. Και έτσι για τον καθένα από εσάς υπάρχουν ιδιαίτερες ευκαιρίες, τόσο για υπηρεσία όσο και για πόνο, και η πνευματική υπερηφάνεια είναι μια στρέβλωση την οποία ο κάθε αναζητητής αντιλαμβάνεται με ένα λεπτό τρόπο, με την πάροδο του χρόνου. Είναι αυτό που παραμένει όταν οι φόβοι έχουν ξετιναχτεί και η σπηλιά έχει εγκαταλειφθεί. Είναι η στρέβλωση ή το ελάττωμα που χαρακτηρίζει εκείνους που έχουν εργαστεί σκληρότερα για να συνειδητοποιήσουν ποιοι είναι, πού οδεύουν, και τίνος είναι. Ας δούμε λοιπόν τον πιθανό τρόπο εργασίας με αυτή τη δυναμική της πνευματικής υπερηφάνειας.

Μέσα στο πνευματικό σύστημα αυτού του οργάνου, η υπερηφάνεια, όπως ο φθόνος, η απληστία, η λαγνεία, η οκνηρία, θεωρείται περισσότερο ως ένα ελάττωμα παρά πραγματική αμαρτία, ένα είδος υπερβολής ενός καλού πράγματος. Είναι καλό να είσαι ταπεινός, και όμως μπορεί κανείς δίκαια να είναι περήφανος για τα καλά του έργα, τις καλές του συνήθειες, την ηθική του, τη συμπεριφορά του. Όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να ζήσει μια καλή και ιερή ζωή, είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στο να νιώθει κάποια υπερηφάνεια για τον εαυτό του. Τώρα μπορείτε να δείτε πώς αυτό το συναίσθημα είναι ένας διαχωριστής μεταξύ του εαυτού και του κόσμου γύρω από τον εαυτό; Είναι βασισμένο πάνω στην υπόθεση, η οποία είναι μια ψευδαίσθηση, ότι κάποιος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό και ότι στη βάση του εαυτού, κάποιος είναι ο εαυτός του. Αυτό είναι ένα άβολο, άβολο σημείο και θα σας ζητούσαμε να κοιτάξετε προσεκτικά σε αυτό το ζήτημα ταυτότητας, γιατί όσο υπάρχει εαυτός θα υπάρχει υπερηφάνεια για τον εαυτό ή ένα συναίσθημα για τον εαυτό που διαχωρίζει τον έναν από τον άλλον. Αν κάποιος εξακολουθεί να σκέφτεται ότι εξακολουθεί να ζει τη δική του ζωή, δεν έχει ξεπεράσει ακόμη την πνευματική υπερηφάνεια. Αυτό το όργανο γνωρίζει ότι δεν είναι πέρα από την πνευματική υπερηφάνεια και έχει πει συχνά ότι αυτό είναι το μόνο ελάττωμα που δεν μπορεί να βρει τρόπο να αφαιρέσει από την προσωπικότητά της, γιατί παρόλο που προσπαθεί να εργαστεί με την ταπεινοφροσύνη της, έχει μια υπερηφάνεια για τον εαυτό που πιστεύει ότι ο εαυτός είναι δίκαιος. Υπάρχει μια δικαιοσύνη εκεί. Υπάρχει μια εγγενής έλλειψη προθυμίας να δοκιμάσει γεύσεις άλλων ψυχών. Υπάρχει η επιθυμία να διατηρήσει κάποια όρια, κάποια μοναδικότητα του εαυτού, κάτι που είναι απολύτως κατανοητό σε μια ψευδαίσθηση όπου δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψει κανείς με οποιονδήποτε τρόπο που μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν είναι ξέχωρος, ότι δεν είναι, στη βάση του, ο εαυτός του . Και όμως σας λέμε ότι από όσο γνωρίζουμε, στη βάση υπάρχει μόνο ο ένας μεγάλος Εαυτός, αυτή η Αγάπη που αντανακλάται σε κάθε ένα από τα παιδιά του Δημιουργού, που ο κάθε ένας από εσάς είναι.

Όσο πιστεύετε ότι έχετε έναν εαυτό που πρέπει να υπερασπιστείτε, θα εργάζεστε με την πνευματική υπερηφάνεια, και έτσι οι οντότητες ως επί το πλείστον εργάζονται με αυτή, ανεξάρτητα από το πόσο επίμονα και καθαρά και αφοσιωμένα έχουν αναζητήσει χρόνο με τον χρόνο, ωστόσο εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει η αίσθηση του «εγώ» αναζητώ. «Εγώ» ψάχνω. «Εγώ» επιδιώκω να γίνω ο καλύτερος που «εγώ» μπορώ. Αντιθέτως, εμείς ανακαλύψαμε ότι ο ερχομός σε μια πληρέστερη επίγνωση του εαυτού είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία αφαίρεσης, απλοποίησης και εξάλειψης των πραγμάτων από τον αμυνόμενο εαυτό έως ότου τελικά ο εαυτός είναι άδειος και τα εμπόδια είναι πεσμένα. Είναι ασφαλές να το κάνετε αυτό μέσα στην πυκνότητά σας; Όχι. Όχι καθόλου, όχι με την έννοια της διατήρησης του φυσικού σώματος, του συναισθηματικού σώματος, ή του πνευματικού σώματος εντός της ενσάρκωσης.

Αυτό που προσπαθούμε να πούμε είναι ότι δεν είναι κάτι το τρομερό το να εργάζεσαι με την υπερηφάνεια ή γενικά το να δουλεύεις με το φόβο σου. Αυτό είναι μέρος του τι κάνει κάποιος σε αυτήν την ψευδαίσθηση. Αυτό είναι που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνετε. Αυτό είναι το θεματικό σας αντικείμενο: ο φόβος και η αγάπη. Τα όρια και η ενότητα. Κάθε φορά που αυτό το όργανο συντονίζεται (η Κάρλα) επαναλαμβάνει μια προσευχή που θα θέλαμε να επαναλάβουμε αυτή τη στιγμή. «Κύριε, κάνε με όργανο της ειρήνης Σου. Όπου υπάρχει μίσος, ας διασπείρω την αγάπη. Όπου υπάρχει αδικία, την συγχώρεση. Όπου υπάρχει διχόνοια, την ένωση. Όπου υπάρχει αμφιβολία, την πίστη. Όπου υπάρχει απελπισία, την ελπίδα. Όπου υπάρχει σκοτάδι, το φως. Όπου υπάρχει θλίψη, τη χαρά. Ω Θείε Διδάσκαλε, δίδαξέ μας να επιδιώκουμε όχι τόσο το να μας αγαπούν, όσο το να αγαπάμε. Όχι τόσο το να μας παρηγορούν, όσο το να παρηγορούμε». Και αυτό το όργανο λέει συχνά, «Όχι τόσο το να ελέγχουμε, αλλά το να παραχωρούμε τον έλεγχο. Γιατί είναι συγχωρώντας που είμαστε συγχωρεμένοι. Είναι δίνοντας που λαμβάνουμε. Είναι αποθνήσκοντας που ανυψωνόμαστε στην αιώνια ζωή». Βλέπετε τις εικόνες αυτής της προσευχής; Το σκοτάδι που διαχωρίζει. Το φως που ενώνει. Το μίσος που διαχωρίζει. Την αγάπη που ενώνει. Αυτή η προσευχή του Αγίου Φραγκίσκου είναι η κραυγή της ψυχής που επιθυμεί να απελευθερωθεί από τον εαυτό και να υπαχθεί στην υπηρεσία του άπειρου μυστηρίου που λατρεύει και θαυμάζει.

Και αυτή είναι η πόρτα που ανοίγει σε μια ευρύτερη και λιγότερο γεμάτη με φόβο όψη του να ζεις μέσα στην ψευδαίσθηση, αυτή η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για το πως να βλέπεις την κάθε κατάσταση, ότι δεν είναι τρομερό το να έχεις ελαττώματα, να έχεις αμαρτίες ή το να έχεις υπερηφάνεια για τα καλά πράγματα και φόβο για τα κακά πράγματα. Ότι κάποιος προορίζεται να είναι πολύ μπερδεμένος από αυτή την ψευδαίσθηση. Ότι υπάρχει θετική αξία σε αυτή τη σύγχυση με την έννοια ότι αυτή, και μόνο αυτή, απομακρύνει τους περισσότερους ανθρώπους μακριά από εκείνα τα πράγματα στα οποία προσκολλώνται από φόβο.

Προσπαθείτε να απελευθερώσετε τον εαυτό σας από μια ψευδαίσθηση, και όμως μέσα σας υπάρχει ο εαυτός που είναι εντελώς ελεύθερος, και συχνά αυτό το όργανο συνιστά στους ανθρώπους αντί να εργάζονται διανοητικά πάνω σε κάποιο αντιληπτό πρόβλημα, απλώς να οραματιστούν μια τέλεια κατάσταση που είναι η πραγματική αλήθεια της κατάστασης. Στην πραγματικότητα, όλα είναι αγάπη. Στην πραγματικότητα, όλα είναι τέλεια τώρα, αυτή τη στιγμή, ακριβώς όπως είναι. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος. Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Αυτό είναι το υλικό και η δομή της ψευδαίσθησης. Και ο καθένας από εμάς στο ταξίδι μας είμαστε επίσης ψευδαισθήσεις. Κι όμως ξεχωριστά και υπέροχα όντα, αγαπημένα του Δημιουργού και εμμένοντας μέσα από οκτάβες και οκτάβες δημιουργίας μέχρι το άπειρο, ως εκείνες οι σπίθες που μαθαίνουν ξανά και ξανά όλο και περισσότερα καθώς ο καρδιακός σφυγμός της δημιουργίας πάλλεται και σύμπαντα ζουν και πεθαίνουν και άλλα σύμπαντα γεννιούνται.

Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς την πνευματική ζωή ως ένα είδος σχολείου από το οποίο κάποιος θα αποφοιτήσει μια μέρα, και σίγουρα μέσα στην ψευδαίσθηση του χρόνου η ζωή ακολουθείται από αποφοίτηση σε μεγαλύτερη ζωή. Υπάρχει μια περιοδικότητα στα πράγματα. Τότε για εκείνο το σύμπαν στην πληρότητα αυτού του συστήματος ψευδαισθήσεων, όλες οι σπίθες του Δημιουργού θα έχουν ολοκληρώσει το ταξίδι τους και θα έχουν χάσει τον εαυτό τους μέσα στον Δημιουργό ξανά. Και όλα ενώνονται μαζί σε εκείνο το σύμπαν εκείνη τη στιγμή σε ένα ασύλληπτο τέλος της ψευδαίσθησης στο τίποτα. Διότι όταν δεν υπάρχει κανείς να αντιληφθεί, τι υπάρχει εκτός από τον Δημιουργό; Και τότε ο Δημιουργός ονειρεύεται ξανά και ένα σύμπαν γεννιέται, και οι σπίθες εκπέμπονται ξανά για να μάθουν περισσότερα. Και έτσι λοιπόν βρίσκεστε όλοι σας σε ένα ταξίδι με το οποίο ο Δημιουργός είναι γοητευμένος. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα που θα στρέψει τον Δημιουργό εναντίον σας, γιατί ο Δημιουργός αγαπά όλα όσα έχει φτιάξει με μια αφάνταστη ζέση και απόλυτη επιμονή και αγκαλιάζει κάθε σπίθα με μια αγάπη τόσο βαθιά και τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να εκφραστεί.

Συνιστούμε στον καθένα την Προσευχή του Αγίου Φραγκίσκου. Όταν εργάζεστε με φόβο και όταν εργάζεστε με περηφάνια και όταν εργάζεστε με οποιαδήποτε αντιληπτή στρέβλωση που σας εμποδίζει από εκείνον τον συντονισμό που είναι ο ύψιστος και ο πιο αληθινός του εαυτού, η ενθύμηση ότι πάντα υπάρχουν τρόποι αντίληψης των πραγμάτων που αλλάζουν τις επιλογές σας είναι ένα τεράστιο εργαλείο. Απλά το να θυμόσαστε ότι μπορείτε να εξερευνήσετε οποιαδήποτε κατάσταση για εναλλακτικούς τρόπους αντίληψής της, για εναλλακτικά μοτίβα στα οποία να την τοποθετήσετε, είναι μια εξαιρετική πηγή. Ενθαρρύνουμε τον καθένα να προχωρήσει και να είναι περήφανος και να γνωρίζει ότι αυτό είναι μια στρέβλωση που δεν είναι ιδιαίτερα προσανατολισμένη στην υπηρεσία των άλλων. Και έτσι μέλλετε να εργαστείτε με αυτήν όπως μέλλετε να εργαστείτε με ό,τι αντιλαμβάνεστε εσφαλμένο, και όμως θα παραμείνετε άνθρωποι και επιρρεπείς σε σφάλματα, όπως και εμείς είμαστε επιρρεπείς σε σφάλματα. Ωστόσο, κάτω από τον χρόνο και τον χώρο, από την ενσάρκωση και τις ανησυχίες της ενσάρκωσης, υπάρχει ένα άπειρο πηγάδι υπόστασης μέσα σας, μια ταυτότητα η οποία δημιουργεί ενότητα με όλα όσα υπάρχουν. Και εκείνες οι στιγμές που χάνεται κανείς σε κοινωνία με την πηγή και την κατάληξη όλων των πραγμάτων είναι στιγμές ευλογίας και θεραπείας όπου δεν υπάρχει στρέβλωση, γιατί ο χρόνος και ο χώρος έχουν πετάξει μακριά και εσείς κατοικείτε με το Ύψιστο.

Την επόμενη φορά που θα βιώσετε τον καταλύτη του να αισθάνεστε ότι είστε ακόμα ένα ημιτελές πνευματικό ον, θυμηθείτε την αλήθεια της αφαίρεσης, της εγκατάλειψης αυτού που δεν υφίσταται. Και καθώς βιώνετε αυτές τις συνειδητοποιήσεις που σας δίνουν τη δυνατότητα να εγκαταλείψετε ένα μέρος του «εγώ», να χαίρεστε. Δεν μπορείτε να το εξαναγκάσετε. Δεν μπορείτε να το βιαστείτε. Έρχονται όμως στιγμές και αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχετε πια αυτή την υπερηφάνεια ή αυτόν τον συγκεκριμένο φόβο. Και γι’ αυτό μπορεί να είστε περήφανοι και χαρούμενοι, και αν αυτό είναι επίσης μια στρέβλωση, τότε ας είναι. Γιατί δεν είστε εδώ για να προχωρήσετε πέρα από τη στρέβλωση, αλλά για να ζήσετε μέσα στη στρέβλωση με πίστη, για να εκφράσετε μέσα σε αυτή τη σύγχυση μια εμπιστοσύνη στο σχέδιο που σας τοποθέτησε εδώ, μια εμπιστοσύνη στο πεπρωμένο που είναι απολύτως δικό σας. Ένα αίσθημα που δεν μπορεί να προέλθει από αποδείξεις ή λόγια ότι όλα όσα είναι δικά σας θα έρθουν σε εσάς και ότι δεν χρειάζεται να φτάσετε τίποτα παρά μόνο να ζητήσετε «Το θέλημά σου για μένα σήμερα. Ποιο είναι αυτό; Και θα προσπαθήσω για το καλύτερο που μπορώ». Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να κάνετε. Επομένως, μην εγκαταλείπετε τον εαυτό σας επειδή συνεχίζει να έχει στρεβλώσεις και μπερδέματα. Αυτό είναι εντάξει. Δεν υποτίθεται να είστε χωρίς ψευδαισθήσεις. Αχ, πολύτιμη ενσάρκωση. Αν μπορούσαμε παρά να μοιραστούμε μαζί σας την ευκαιρία που τώρα είναι δική σας. Αν μπορούσαμε να μοιραστούμε αυτή την αντίληψη μαζί σας πλήρως, θα αναπηδούσατε από χαρά. Θα χαιρόσασταν ολότελα και εγκάρδια, γιατί εδώ είναι το μέρος όπου επιλέγετε μόνο από πίστη, και αυτή η επιλογή, αυτή η έκφραση πίστης, όσο ατελής κι αν είναι, δημιουργεί μέσα σε αυτόν τον μόνιμο εαυτό ο οποίος είναι πέρα από τον χώρο και τον χρόνο τεράστιες αλλαγές στη συνείδηση τις οποίες δεν μπορείτε να επιτύχετε έξω από αυτήν την τρίτη πυκνότητα σας. Διότι σε άλλες πυκνότητες το πέπλο της γνώσης σηκώνεται και ποια αρετή είναι τότε το να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ο αδελφός σου και ότι όλα αυτά που έχει ο αδελφός σου είσαι εσύ; Δεν υπάρχει αρετή στο να αντιλαμβάνεστε το κόκκινο χρώμα αν τα μάτια σας είναι ανοιχτά. Αλλά, αχ, με τα μάτια κλειστά, εδώ βρίσκεστε σε έναν κόσμο χρωμάτων με τα μάτια σας κλειστά. Γιατί είστε στο αντίστοιχο μιας ασπρόμαυρης ταινίας. Είστε εκεί πάνω στην οθόνη και παρακολουθείτε τον εαυτό σας. Το χρώμα της κινηματογραφικής οθόνης είναι κοκκώδης, και μερικές από τις φωνές είναι αλλοιωμένες, και είναι κάπως μια κακής ποιότητας ιστορία, και τελειώνει πολύ σύντομα. Αλλά, αχ, όταν βγαίνεις από το θέατρο στο φως και κοιτάς πίσω σε εκείνη την ασπρόμαυρη ταινία και βλέπεις την ελπίδα και την πίστη και τη φροντίδα και την αγάπη και τη συμπόνια που είχες πραγματικά, χωρίς λόγο γι’ αυτό εκτός απλώς από αυτήν την διαρκής επιθυμία για αγάπη, για να γνωρίσεις αγάπη, για να γνωρίσεις την αλήθεια, για να εκφράσεις αυτή την αγάπη. Ο καθένας από εσάς είναι μια γενναία, γενναία ψυχή και σας ζηλεύουμε και σας τιμούμε, γιατί κάνετε πολλά που δεν γνωρίζετε. Ακόμη κι όταν υποφέρετε, θεραπεύετε κόσμους.

Γι’ αυτό να είστε ευχαριστημένοι. Αυτό είναι που θα θέλαμε να σας πούμε. Να είστε ευχαριστημένοι, και απλά να κοιτάτε προσεκτικά, και πιο προσεκτικά, και με όλο και πιο ανοιχτά μάτια όλα όσα υπάρχουν γύρω σας. Και να εξετάζετε τα πράγματα καθώς μπορείτε, καθώς είστε ικανοί, καθώς σας δίνεται χάρη, ενθυμούμενοι το ποιοι είστε, ενθυμούμενοι στην υπηρεσία ποιανού είστε και αφήνοντας τον εαυτό σας να είναι ο εαυτός σας, γιατί αυτό είναι ένα υπέροχο και ξεχωριστό πράγμα. Κάθε ένας από εσάς είστε πολύ όμορφοι.

Θα θέλαμε να απολογηθούμε για τη μακρολογία μας σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά νιώθουμε ότι αυτή η ανησυχία είναι πολύ βαθιά και επιθυμούμε να την διερευνήσουμε κάπως. Ευχαριστούμε τον καθένα για άλλη μια φορά και θα αφήσουμε αυτό το όργανο με αγάπη και φως, μεταφερόμενοι στο όργανο γνωστό ως Τζιμ. Είμαστε αυτοί του «Q’uo».