10 Νοεμβρίου 2007

(Η Κάρλα διοχετεύει)

Q’uo

Είμαστε γνωστοί σε εσάς ως αυτοί της αρχής του «Q’uo». Χαιρετισμούς με την αγάπη και με το φως του ενός άπειρου Δημιουργού, στην υπηρεσία του οποίου ερχόμαστε σε εσάς απόψε. Οι καρδιές μας είναι γεμάτες ευγνωμοσύνη που μας καλέσετε στον κύκλο αναζήτησής σας για να ανταποκριθούμε στο ερώτημα της θέσης της χάριτος και της παράδοσης στο μονοπάτι του Νόμου του Ενός. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να μοιραστούμε τις σκέψεις μας μαζί σας σχετικά με αυτό το θέμα.

Όπως πάντα, θα προλογίσουμε τις παρατηρήσεις μας ζητώντας ο καθένας που ακούει ή διαβάζει αυτές τις λέξεις να διατηρεί το δικαίωμα της διάκρισης καθώς ακούει ή διαβάζει, ώστε να μπορείτε να επιλέξετε ποιες από τις σκέψεις μας θα ακολουθήσετε και θα χρησιμοποιήσετε και ποιες θα θέσετε στην άκρη.

Δεν θα είναι όλες οι σκέψεις μας εξίσου κατάλληλες για εσάς και θα σας ζητούσαμε, αντί να λαμβάνετε τις σκέψεις μας στο σύνολό τους και να προσπαθείτε να εργαστείτε με όλες, να επιλέξετε αυτές που έχουν απήχηση σε εσάς προσωπικά. Γιατί ο δρόμος της αλήθειας για κάθε αναζητητή είναι μοναδικός και δεν θα θέλαμε να ήμασταν εμπόδιο στον δρόμο σας αποσπώντας σας από το μονοπάτι της δικής σας απήχησης.

Εάν το κάνετε αυτό, θα είμαστε πολύ ευγνώμονες, γιατί ανοίγει το δρόμο για εμάς ώστε να ξέρουμε ότι δεν παραβιάζουμε την ελεύθερη βούλησή σας ή διαταράσσουμε τον ρυθμό της πορείας σας.

Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας έχει να κάνει με τη θέση της παράδοσης ή της χάριτος στο σύστημα της φιλοσοφίας ή της σκέψης που έχουμε προσφέρει μέσω αυτού του καναλιού (διαμέσου) προηγουμένως.

Πρώτον, θέλουμε να σημειώσουμε ότι η φιλοσοφία ή το σύστημα σκέψης που μερικές φορές είναι γνωστό ως ο Νόμος του Ενός ή ως η Φιλοσοφία της Συνομοσπονδίας θέτει μια ενιαία, ενοποιημένη συνείδηση στην οποία όλα τα μέρη είναι αλληλεπιδραστικά και όλα τα πράγματα είναι ένα. Αν όλα είναι ένα, σε τι θα μπορούσε να παραδοθεί οποιαδήποτε ψυχή; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει καμία αναφορά για μια τέτοια παράδοση στις σκέψεις μας που μοιραζόμαστε μαζί σας.

Τώρα ας δούμε τον τρόπο του κόσμου, όπως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτόν τον κόσμο στον οποίο φαινομενικά υπάρχει ένας εαυτός που είναι επιρρεπής σε σφάλματα και υπάρχει ένας ξεχωριστός Δημιουργός που είναι τέλειος. Αυτή η ατέλεια έρχεται σε αντίθεση και χωρίζεται από την τελειότητα. Ο ανθρώπινος εαυτός της τρίτης πυκνότητας είναι διαχωρισμένος από τον Δημιουργό αυτής της ψυχής τρίτης–πυκνότητας.

Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους εκείνοι της κουλτούρας σας επιλέγουν να κάνουν τον διαχωρισμό ανάμεσα στο ανθρώπινο και το θείο. Ο πρώτος είναι αυτός των Χριστιανικών, των Εβραϊκών και των Ισλαμικών θρησκειών ή φιλοσοφικών συστημάτων, αν θέλετε, στις οποίες απαιτείται από τον αμαρτωλό μια μετάνοια και μια παράδοση του ανθρώπινου εαυτού έτσι ώστε να τιμήσει, να λατρέψει και να λυτρωθεί από την θεότης του Μεσσία ή από τον Θεό που ονομάζεται Αλλάχ του οποίου ο προφήτης είναι ο Μωάμεθ. Αυτό το σύστημα διαχωρισμού του ανθρώπου και του θείου παίρνει τη «γεύση» του από την αρσενική ενέργεια του ονόματος του Θεού που εμπλέκεται και στα τρία θρησκευτικά συστήματα.

Οι πρόδρομοι αυτών των θρησκειών ήταν συστήματα μύθου και μαγείας στα οποία γίνονταν θυσίες ζώων και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανθρώπων, έτσι ώστε το αίμα να ανέβει στους ουρανούς και να ευχαριστήσει τον τέλειο Δημιουργό, ο οποίος στη συνέχεια θα «χαμογελούσε» στον αμαρτωλό και λανθασμένο άνθρωπο. Ο άνθρωπος, έτσι λοιπόν, λυτρωνόταν στην θεότης μέσω της θυσίας ενός αθώου, είτε του ζώου είτε του παρθένου ανθρώπου.

Στην Αγία Γραφή σας υπάρχει η μορφή του Αβραάμ που διατάχθηκε από τον Δημιουργό να θυσιάσει τον γιο του, Ισαάκ. Χωρίς να αμφισβητεί τον Δημιουργό με κανέναν τρόπο, ο Αβραάμ φτιάχνει μια εστία, στήνει τα ξύλα, θέτει το προσάναμμα έτοιμο να ανάψει τη φωτιά και στη συνέχεια δένει τον γιο του στη φωτιά για να κάνει μια ανθρωποθυσία όπως του ζήτησε ο Δημιουργός. Στην τελευταία στιγμή, ένα κριάρι βρίσκεται πιασμένο σε πυκνούς θάμνους. Ο Ισαάκ αφήνεται ελεύθερος και το κριάρι παίρνει τη θέση του γιου.

Στην Καινή Διαθήκη ο γιος δεν είναι και τόσο τυχερός. Δεν υπάρχει κριάρι στην Ιερουσαλήμ και ο Ιησούς Χριστός σταυρώνεται στον Γολγοθά. Και στις δύο Διαθήκες η εικόνα είναι η ίδια—ένας αθώος να πεθάνει για να λυτρώσει όλη την αμαρτωλή ανθρωπότητα.

Απέναντι σε αυτό το είδος διαχωρισμού μεταξύ ανθρώπου και θείου μπορεί κανείς να κοιτάξει τα συστήματα του Βουδισμού και του Ινδουισμού, στα οποία ο λανθασμένος άνθρωπος τίθεται ενάντια στο κενό, το τίποτα, την απελευθέρωση, την ανάπαυση και την ελευθερία από τα βάσανα. Σε αυτό το σχήμα κάθε οντότητα γίνεται ο Χριστός, θυσιάζοντας ολοκληρωτικά τον εαυτό της για να απαλλαγεί από τα βάσανα και έτσι να απαλλαγεί από τον τροχό του κάρμα και τις ατελείωτες ενσαρκώσεις.

Αυτό που έχουν κοινό αυτά τα δύο συστήματα είναι ένα προσεκτικό σχίσμα ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη θεότης ή ανάμεσα στο βέβηλο και το ιερό. Στο Νόμο του Ενός, δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός. Αντιθέτως, διατυπώνεται ότι κάθε οντότητα εντός τρίτης πυκνότητας έχει τον έναν άπειρο Δημιουργό στην καρδιά της κάθε ίνας της ύπαρξής της.

Το μυστήριο του Νόμου του Ενός είναι ότι μέσα στο αυγό της ανθρωπότητας υπονοείται ήδη το ωριμασμένο ον της θεϊκής υπόστασης. Και υπονοούμενη μέσα στον Δημιουργό είναι η αποστολή εκείνων των σπόρων του εαυτού του μέσα στην ψευδαίσθηση προκειμένου να συλλέξει πληροφορίες σχετικά με την ταυτότητά Του. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι έννοιες της παράδοσης και της χάριτος δεν έχουν καμία σχέση με τον Νόμο του Ενός, αλλά μάλλον ότι η διαδικασία της πνευματικής εξέλιξης θεωρείται, σε αυτό το μοντέλο αναζήτησης της αλήθειας, ως ένα εσωτερικό ταξίδι προς τα μέσα. Δεν υπάρχει προσέγγιση έξω από τον εαυτό, αλλά μάλλον η πρόθεση αναζήτησης της καρδιάς του εαυτού, η οποία είναι ο ένας άπειρος Δημιουργός.

Αυτό είναι ένα μοντέλο το οποίο η κουλτούρα σας δεν μπορεί να υποστηρίξει και το οποίο η ίδια η κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα δυσκολεύεται να κατανοήσει. Η κουλτούρα σας δεν μπορεί να δει την άπειρη αξία του εαυτού ή να υποθέσει ότι η τελειότητα βρίσκεται μέσα στον εαυτό, ο οποίος θεωρείται πάντα επιρρεπής σε σφάλματα και ανόητος και με πολλούς τρόπους ελαττωματικός.

Η κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα δεν έχει είσοδο σε ένα σύστημα σκέψης που θέτει ως γεγονός την τελειότητα της ανθρωπότητας γιατί είναι αρκετά προφανές, όταν κοιτάζει κανείς τον εαυτό του ή ένα άλλο ον, ότι ούτε ο εαυτός του ούτε το άλλο ον εκφράζουν την τελειότητα ή περιέχουν την τελειότητα σε κάποια ανεκδήλωτη κατάσταση. Εν αγνοία της απατηλής φύσης της τρίτης πυκνότητας, η κουλτούρα απλά δεν έχει τρόπο να απορροφήσει ή να κατανοήσει ένα σύστημα στο οποίο θεωρείται ως γεγονός ότι το όλον, συμπεριλαμβανομένης της τελειότητας, υπάρχει μέσα στον εαυτό.

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για αυτό το ταξίδι προς τα μέσα. Έχουμε μιλήσει σχετικά με εκείνη την επιφάνεια της ζωής που είναι η κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα, η οποία, αντί να είναι γη, έχει περισσότερο την ποιότητα του ωκεανού, υγρή, διαπερατή, βαθιά, και ικανή να διαπεραστεί από τον δύτη που βουτάει βαθιά, ίσως για να μαζέψει μαργαριτάρια από τον πυθμένα του ωκεανού και να φέρει επάνω εκείνα τα πολύτιμα μαργαριτάρια για να τα αποθηκεύσει στο θησαυροφυλάκιο.

Οι συνειδήσεις μας έχουν μια ομαλή και πολυεπίπεδη φύση. Η επιφάνεια του ωκεανού της συνείδησης είναι εκείνο το απειροελάχιστο κομμάτι του εαυτού σας που είναι πλήρως απασχολημένο με την κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα. Είστε σαν κάποιος που επιπλέει στην επιφάνεια όσο είστε ικανοποιημένοι με το να παραμένετε αδιάφοροι ως προς το τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εαυτού σας. Μεγάλο μέρος της ψυχολογίας σας είναι ικανοποιημένο με το να παραμένει σε μεγάλο βαθμό στην επιφάνεια του εαυτού σας και να λειτουργεί με τη δομή της προσωπικότητας.

Έχουμε ονομάσει την προσωπικότητα το «κέλυφος της προσωπικότητας» για να δείξουμε ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένας φλοιός που προστατεύει το φρούτο που βρίσκεται τόσο γλυκά μέσα. Εφόσον αισθάνεστε ότι είστε η προσωπικότητά σας και ότι περιορίζεστε από τα χαρακτηριστικά, τα χαρίσματα και τους περιορισμούς της προσωπικότητας, τότε θα επιπλέετε επάνω στον ωκεανό της συνείδησης, χωρίς να διαπερνάτε ποτέ κάτω από τις επιφανειακές αναταραχές των κυμάτων, κινούμενοι για πάντα από την έλξη της σελήνης και λουσμένοι από τις παλίρροιες που υποχωρούν και ρέουν με όλες τις επιρροές στην επιφανειακή προσωπικότητα.

Είναι η πρότασή μας ότι είστε σε θέση να βουτήξετε πιο βαθιά μέσα στις πτυχές της προσωπικότητάς σας και να διεισδύσετε επιτέλους σε βαθύτερα νερά τα οποία είναι, αν και απατηλά, πολύ περισσότερο ικανά να εκφράσουν την αλήθεια της ενότητας όλης της δημιουργίας και την ομορφιά, την αλήθεια και τη Δημιουργικότητα, Θεότητα μέσα σε κάθε ψυχή.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως Συνείδηση Χριστού ή Κοσμική Συνείδηση για να βοηθήσουμε τον αναζητητή να αρχίσει να διεισδύει στην ιδέα ότι υπάρχει μια εσωτερικευμένη Χριστιανοσύνη μέσα στο κάθε κύτταρο του σώματός σας και μέσα στο κάθε κομμάτι των συναισθημάτων σας, της νοοτροπίας σας, και του πνεύματός σας.

Έτσι, βλέπουμε ένα ταξίδι που εξελίσσεται σιγά–σιγά για κάθε αναζητητή. Η αρχή του ταξιδιού είναι η επίγνωση ότι υπάρχει κάτι περισσότερο στην ψευδαίσθηση από ό,τι φαίνεται. Αυτή η επίγνωση ξεσηκώνει τον αναζητητή και δημιουργεί μια πείνα και μια δίψα για την αλήθεια που λείπει από την κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα.

Υπάρχει μια ανουσιότητα, επιπεδότητα που γίνεται αντιληπτή στην κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα. Η γέννηση, η ανάπτυξη, η ενηλικίωση, η εργασία, ο γάμος, τα παιδιά, οι φίλοι, η γήρανση, η αποτυχία στην υγεία, και μετά ο θάνατος είναι τα σημεία του ταξιδιού στην επίπεδη, έστω και ταραγμένη, θάλασσα της κοινά–αποδεκτής πραγματικότητας.

Ωστόσο, ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι αυτό το μοντέλο ζωής δεν είναι ακριβές—ή δεν είναι απόλυτα ακριβές. Μόλις ο αναζητητής αφυπνιστεί στη γνώση ότι υπάρχουν άπειρα περισσότερα από αυτή τη ζωή και αυτές τις λεπτομέρειες της ζωής, ο αναζητητής δεν μπορεί πλέον να ξανακοιμηθεί. Μόλις αφυπνιστεί, το ταξίδι έχει ξεκινήσει.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ο αναζητητής αναπτύσσεται καθώς αναζητά ολοένα και βαθύτερα την αλήθεια για τον εαυτό του. Εάν ο αναζητητής χρησιμοποιεί τις καθιερωμένες θρησκείες που αναφέραμε προηγουμένως σε μια προσπάθεια να διεισδύσει στην αλήθεια του εαυτού του και της σχέσης του με τον Δημιουργό, είναι για πάντα εξαρτώμενος σε έναν «άλλο».

Εάν ο αναζητητής έχει επίγνωση ότι αναζητά τον βαθύτερο εαυτό του, τότε δεν υπάρχει κανείς άλλος, υπάρχει μόνο μια αυξανόμενη επιθυμία να αφήσει στην άκρη κάθε μάσκα, κάθε φλοιό, και κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικότητας που αποκρύπτει από αυτόν τη βαθύτερη αλήθεια της φύσης του. Ωστόσο, αυτή δεν είναι μια μηχανική διαδικασία. Δεν υπάρχει «σκάλα προς τον παράδεισο» ¹ όπως το διατυπώνει το τραγούδι. Υπάρχει μόνο η απαλή και συνεχής πρόθεση να επιτραπεί η εγκατάλειψη όλων εκείνων των πραγμάτων που εμποδίζουν την επίγνωση από το να αντικρίσει την παρουσία του ενός άπειρου Δημιουργού.

Και εδώ είναι που η παράδοση και η χάρη επανέρχονται σε αυτόν τον Νόμο του Ενός. Γιατί η παράδοση είναι στον βαθύτερο εαυτό. Και όταν παραδινόμαστε στη βαθύτερη αλήθεια του εαυτού, οι πιο ρηχές ταυτίσεις του εαυτού με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, τα ατυχήματα της γέννησης, τη φυλή, τη θρησκεία, και ούτω καθεξής, διαλύονται. Όλες οι διακρίσεις θολώνουν εκτός από την παρουσία του Δημιουργού εσωτερικά.

Είναι σαν ο αναζητητής να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, όλο και πιο κοντά, μέχρι που τελικά έλκεται στην καρδιά του εαυτού του από ένα είδος πνευματικής βαρύτητας. Και ξαφνικά ξεσπά μια επίγνωση, ένα σατόρι, ² μια συνειδητοποίηση, μια θεοφάνεια. ³ Και εκείνη τη στιγμή ο εαυτός γνωστοποιείται στον εαυτό. Κι αυτός ο εαυτός είναι η αγάπη.

Ευλογημένες είναι εκείνες οι στιγμές χάριτος που πέφτουν όλες οι μάσκες και ο γυμνός εαυτός στέκεται άφοβος, αντικρίζοντας την ίδια του τη φύση, η οποία είναι ιερή και θεϊκή.

Δεν έχουμε καμία αντίρρηση στη χρήση της «ετερότητας» από τον αναζητητή. Για παράδειγμα, αυτό το όργανο λειτουργεί με τον μυστικιστικό Χριστιανισμό και διαμορφώνει τη ζωή της σύμφωνα με το παράδειγμα εκείνου που είναι γνωστός ως Ιησούς, ο Χριστός, τον οποίο αποκαλεί Αγαπημένο της, τον οποίο ακολουθεί, για τον οποίο θα πέθαινε και για τον οποίο ζει. Έχει επίγνωση της σχετικής ανακρίβειας ενός μοντέλου που περιέχει τον εαυτό και έναν άλλο εκτός από τον εαυτό. Ωστόσο, για να συγκρατήσει την αφοσίωσή της και να τη διοχετεύσει με παραγωγικό και θετικό τρόπο, χρησιμοποιεί τις συμβάσεις στις οποίες γεννήθηκε στην κοινά–αποδεκτή πραγματικότητα ως ενσυνείδητο ον.

Αυτός είναι ένας τρόπος για να αποφευχθεί το παράδοξο. Γιατί ο συνειδητός νους, με την ορθολογική και λογική φύση του, έχει μια βαθιά δυσπιστία και αντιπάθεια για το παράδοξο. Και είναι σίγουρα παράδοξο το να πούμε ότι και ο επιφανειακός εαυτός είναι πραγματικός αλλά και ότι η βαθύτερη και πιο ενιαία έκφραση του εαυτού είναι πραγματική. Ωστόσο, αυτό είναι που λέμε, γνωρίζοντας ότι είναι ένα παράδοξο και ένα μυστήριο.

Υπάρχουν εκείνοι ανάμεσα στις μυστικιστικές σας ομάδες, καθώς επίσης και άτομα που δεν λειτουργούν ως μέλη μιας ομάδας, οι οποίοι αποκηρύσσονται ⁴ τις λέξεις και επιλέγουν τον τρόπο της σιωπής. Με την πάροδο του χρόνου, η συνήθεια της σιωπής μειώνει τη δυσκολία απορρόφησης της οργής του παράδοξου. Και τέτοιες σιωπηλές ψυχές χαμογελούν με τη σοφιστεία των λέξεων που διαχωρίζουν και τη λογική που οριοθετεί και διαιρεί χωρίς χρήσιμο σκοπό, πνευματικά μιλώντας.

Ωστόσο, δεν θα σας ενθαρρύναμε να γίνετε ερημίτες. Θα σας ενθαρρύναμε να αγκαλιάσετε το παράδοξο και το μυστήριο. Θα σας ενθαρρύναμε να συνεχίσετε το ταξίδι σας πάνω στην επιφάνεια της ζωής, γνωρίζοντας ότι και αυτή είναι τέλεια με τον τρόπο της, ακόμη και με όλες τις μάσκες, όλα τα μπερδέματα και όλες τις παρεξηγήσεις και τους περιορισμούς της ενασχόλησης με τον καθένα και με τις περιστάσεις που συμβαίνουν στην καθημερινότητα.

Η τρίτη πυκνότητα δεν σχεδιάστηκε για να είναι μια ήσυχη και σταθερή κατάδυση στο κέντρο του εαυτού. Σχεδιάστηκε για να είναι στροβιλώδης, όπως ο αναδευτήρας που σπάει πέτρες σε κομμάτια ή μεγάλα κομμάτια κεραμικού σε μικρά κομμάτια κεραμικού, γυαλίζοντας τα και διαμορφώνοντάς τα με τριβή και σύγκρουση.

Για να εκφράσουμε τη δράση που προορίζεται για την τρίτη πυκνότητα με άλλο τρόπο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη εικόνα του φλογερού καμινιού που μετριάζει ⁵ και δυναμώνει την εύθραυστη, αφελής ⁶ νεαρή ψυχή, ώστε να γίνει ένα όργανο μεγάλης ευελιξίας και δύναμης.

Ο κόσμος σας προορίζεται ως ένα διυλιστήριο ψυχών. Αυτός ο καταλύτης που έρχεται στον επιφανειακό εαυτό θεωρείται από εμάς ως κάτι καλό, χρήσιμο και κατάλληλο, είτε μοιάζει άνετος είτε πολύ άβολος. Πράγματι, είναι η κίνηση του εαυτού μέσα σε περιόδους ή καταστάσεις ταλαιπωρίας που βοηθούν ιδιαίτερα στην επίτευξη ωριμότητας και μιας πιο εκλεπτυσμένης ή μετριασμένης συνειδητοποίησης της φύσης του εαυτού και του Δημιουργού.

Τόσο το φυσικό σας σώμα όσο και το μεταφυσικό ή ενεργειακό σας σώμα είναι σχεδιασμένα για να εκμεταλλεύονται και να χρησιμοποιούν αυτό το καταλυτικό αποτέλεσμα των καθημερινών συμβάντων της ζωής. Ένα μεγάλο μέρος του καταλύτη της ζωής προέρχεται από τις σχέσεις που έχετε, πρώτα με τον εαυτό σας και μετά με άλλους ανθρώπους. Και καθώς το πνεύμα ωριμάζει, γίνεται πιο ικανό να αντιλαμβάνεται την ψευδαίσθηση της ταλαιπωρίας. Γίνεται πιο ικανό να διαπερνά τα τεχνάσματα και τις επιθυμίες του δικού του επιφανειακού όντος για να δει τα μοτίβα μάθησης που βρίσκονται μέσα σε αυτές τις επιφανειακές κινήσεις των συναισθημάτων και τις αντιδράσεων του νου και του σώματος.

Δεν αποκτά περισσότερο έλεγχο του τι συμβαίνει μέσα στη ζωή. Αντιθέτως, δεν φοβάται το να μην έχει τον έλεγχο. Και αυτό είναι χάρη. Όταν όλα γύρω από κάποιον είναι πιεστικά και αγχωτικά και όμως υπάρχει εκείνο μέσα στην καρδιά που θυμάται την αληθινή φύση του εαυτού, τότε αυτό το πνεύμα είναι σε μια κατάσταση χάρης και μπορεί να μεγιστοποιήσει τη μάθησή του και την υπηρεσία του εντός τρίτης πυκνότητας.

Τι είναι αυτό που εξευγενίζεται στο διυλιστήριο των ψυχών που είναι η Γη; Τι είναι η ψυχή εντός τρίτης πυκνότητας; Ένα συνώνυμο του όρου «ψυχή» θα μπορούσε να είναι ο όρος «καρδιά». Και σας έχουμε εισηγηθεί συχνά την ιδέα ότι είστε σε ένα ταξίδι προς το εσωτερικό της ανοιχτής σας καρδιά. Ο Χριστός σας περιμένει μέσα στην καρδιά σας. Καθώς επιτρέπετε στην επιφάνεια του εαυτού σας να απομακρυνθεί, γίνεστε αρκετά άδειοι έτσι ώστε να αγαπήσετε τον εαυτό σας. Αρχίζετε να βλέπετε ότι όλες αυτές οι λεπτομέρειες του εαυτού, αν και μπορεί να είναι λυπηρές σε ορισμένες περιπτώσεις, και ένδοξες σε άλλες, εξαφανίζονται στο τίποτα ενώπιο της επιθυμίας του εαυτού να αναζητήσει την παρουσία του ενός άπειρου Δημιουργού.

Και έτσι ο εαυτός μέσα στην ενσάρκωση γίνεται εύθυμος και ανάλαφρος, είτε σε λιακάδα είτε σε βροχή· είτε σε καλούς καιρούς είτε σε κακούς. Γιατί ο εαυτός θυμάται ότι βρίσκεται σε ένα ταξίδι του οποίου ο προορισμός είναι σίγουρος. Και έτσι, μέσα από όλες τις αλλαγές και τις πιθανότητες της θνητής ζωής, αυτή η ψυχή που αναζητά μπορεί να έχει σιγουριά και ηρεμία μέσα της, γεμάτη πίστη και γνωρίζοντας ότι όλα είναι μια χαρά. Και αυτό, επίσης, είναι χάρη.

Υπάρχει μεγάλη δύναμη στα λόγια. Τα λόγια μπορούν να ξεσηκώσουν τα συναισθήματα. Μέσα στη δύναμη όσων επιθυμούν να εμπνεύσουν άλλους, υπάρχει η ικανότητα να χειραγωγούν τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις και να φουντώνουν το πάθος, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται μια έκσταση υστερίας στην οποία φαίνεται να υπάρχει μια εισχώρηση μέσα στην αγάπη του Χριστού, όπως κι αν θέλετε να πείτε αυτή την κατάσταση της τέλειας αγάπης. Και αυτή η αίσθηση είναι πολύ ωραία. Ωστόσο, αυτό που φουντώνεται, ξεθωριάζει.

Θα προτιμούσαμε να μην προχωρήσουμε με λόγια που εμπνέουν για να φουντώσουν το πάθος και να μετατρέψουν την αγαλλίαση σε μια υστερική έκφραση αγάπης για τον Δημιουργό. Αντιθέτως, σας ζητάμε να χρησιμοποιήσετε κάθε ιδιότητα της ύπαρξής σας, τη διάνοιά σας, τη θέλησή σας, το σώμα σας, τα συναισθήματά σας, και κάθε ίνα της ύπαρξής σας για να αναζητήσετε, αναζητήσετε, αναζητήσετε την ενθύμηση του ποιοι είστε.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι για να δουλέψετε πάνω σε αυτήν την ερώτηση! Γιατί όλη η φύση είναι ένα με εσάς. Και όλη η φύση είναι γεμάτη από αυτές τις πληροφορίες που εναρμονίζονται με τις επιθυμίες σας και διαμορφώνουν μοτίβα έλξης και σύμπτωσης.

Και όλο το πνεύμα είναι ένα μαζί σας επίσης. Ό,τι είναι αόρατο και όχι της φύσης αλλά του πνεύματος συνωμοτεί για να σας μιλήσει στη σιωπή, τραγουδώντας στη ζωή σας εκείνες τις σιωπηλές μελωδίες της αλήθειας και της ομορφιάς.

[Τελειώνει η μία πλευρά της κασέτας.]

Υπάρχει ένας άνεμος που φυσάει μέσα σας, ευμετάβλητος και ιερός. Και σε κάθε εποχή και ψυχική διάθεση της ζωής σας αυτός ο άνεμος φέρνει νέα ζωή, νέο φως, νέα δύναμη, νέες πληροφορίες, νέες εκφράσεις αυτού που είναι πάντα το ίδιο—αγάπη, αγάπη, αγάπη.

Ενθαρρύνουμε τις εξερευνήσεις σας. Με όποιον τρόπο κι αν επιθυμείτε να αναζητήσετε τον Δημιουργό, σας ενθαρρύνουμε να ακολουθήσετε αυτές τις προτιμήσεις και αυτές τις προκαταλήψεις. Εμείς απλώς σας προσφέρουμε την ταπεινή μας γνώμη για τη βαθύτερη αλήθεια της διαδικασίας που συμβαίνει εντός της τρίτης πυκνότητας. Η τρίτη πυκνότητα διαμορφώνεται ως σύστημα μετά από σύστημα αντιθέτων. Το αρσενικό και το θηλυκό, το φως και το σκοτάδι είναι σίγουρα τα κυριότερα μεταξύ τους. Ωστόσο, αρσενικό και θηλυκό συνδυάζονται για να δημιουργήσουν την τρίτη πυκνότητα με την έννοια ότι είναι η αρσενική αρχή και η θηλυκή αρχή, ελκύοντας η μία την άλλη, που δημιουργούν αυτή την ψευδαίσθηση που ονομάζετε τρίτη πυκνότητα. ⁷ Είναι η ίδια η δομή και το υλικό της τρίτης πυκνότητας.

Και πράγματι το κρέας που μασιέται στην τρίτη πυκνότητα είναι αυτό το κρέας της επιλογής, φωτεινό ή σκοτεινό, ακτινοβόλο ή μαγνητικό, υπηρεσία σε άλλους ή υπηρεσία στον εαυτό. Υπάρχουν δύο μονοπάτια, και τα δύο έγκυρα και αρκετά αντίθετα ως προς την ενέργειά τους, και τα δύο κατευθυνόμενα προς μια τελική ενότητα, όμως επιλέγοντας δύο εντελώς διαφορετικά μονοπάτια προς αυτήν την αναπόφευκτη επίγνωση της απόλυτης ενότητας.

Ισχυριζόμενοι τον Νόμο του Ενός, προχωράμε μπροστά σε εκείνο το σημείο στο μέλλον σας, όπως θα το αποκαλούσατε, όπου τα θετικά και αρνητικά μονοπάτια έχουν για ακόμη μια φορά συγκλίνει και γίνει ένα για όλο το χρόνο, έως ότου η ίδια η δημιουργία μεταβεί από το χρόνο στο άχρονο και εισέλθει στη μήτρα μιας άλλης ακόμη δημιουργίας, καθώς ο καρδιακός παλμός του Δημιουργού πάλλεται για άλλη μια φορά και άλλη μια δημιουργία ξεκινά.

Ταξιδεύετε προς το σπίτι σας. Πώς θέλετε να ταξιδέψετε; Αυτό είναι το ζήτημα της τρίτης πυκνότητας. Θέλετε να ταξιδέψετε στο φως, αναζητώντας πάντα να γίνεστε πιο εξυπηρετικοί, πιο στοργικοί, πιο δοτικοί, πιο συνειδητοί της αγάπης που υπάρχει μέσα σε κάθε στιγμή; Ή θα απολαύσετε το σκοτεινό μονοπάτι όπου ο εαυτός θεωρείται άμεσα ως ο Δημιουργός και όλοι οι άλλοι εαυτοί θεωρούνται ως εκείνοι που θα λατρέψουνε τον Δημιουργό μέσα σας; Έτσι, το σκοτεινό μονοπάτι είναι ένα όπου ο καθένας που το ακολουθεί προσπαθεί να εξαναγκάσει, χειραγωγήσει ή αλλιώς χρησιμοποιήσει όλους τους άλλους εαυτούς, να τους πει τι να κάνουν και να βεβαιωθεί ότι είναι χρήσιμοι στον εαυτό του ή να τους ξεφορτωθεί από τον δρόμο του εαυτού του. Αυτό είναι επίσης ένα έγκυρο μονοπάτι, αλλά είναι ένα σκοτεινό μονοπάτι και ένα αιματηρό μονοπάτι. Υπάρχουν εκείνοι που το προτιμούν.

Εμείς δεν είμαστε εκείνοι. Είμαστε εκείνοι του ακτινοβόλου μονοπατιού. Και έτσι σας ζητάμε να επανα–μελίσετε (ενθυμηθείτε) αντί να δια–μελίσετε τον εαυτό σας. Σας ζητάμε να συλλέξετε όλα τα κομμάτια του εαυτού σας και να επανα–μελίσετε (ενθυμηθείτε) τον εαυτό σας, να μαζέψετε όλα τα μέλη σας μαζί. Ζητάμε να αγαπήσετε τις ατέλειές σας, να τις μαζέψετε στον πυρήνα σας, να τις τιμήσετε και να τις φέρετε στην καρδιά σας. Και μετά προτείνουμε να παραμείνετε σε εκείνον τον εσωτερικό ναό, ακόμη κι όταν προχωράτε προς τα πάνω στην επιφάνεια της ζωής για άλλη μια φορά και βιώνετε την αναταραχή των επιφανειακών παλιρροιών της ζωής.

Υπάρχει, κατά τη γνώμη μας, αυτή η συνεχής ροή μετάβασης από τα βάθη της αλήθειας προς τις επιφανειακές εκφράσεις της αλήθειας, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ χρωματισμένες αλλά φέρουν πάντα εκείνους τους σπόρους της αλήθειας που βρίσκεται τόσο βαθιά μέσα. Όλα είναι ένα και όλα είναι αγάπη.

Αυτό το όργανο προτείνει να σταματήσουμε να μιλάμε για αυτό το συγκεκριμένο θέμα, ώστε να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε την εναπομείνασα ενέργεια αυτής της ομάδας και αυτού του οργάνου για να ρωτήσουμε εάν υπάρχει επιθυμία να δοθεί συνέχεια σε αυτό το ερώτημα ή να γίνει άλλο ερώτημα αυτήν τη στιγμή. Είμαστε αυτοί του «Q’uo».

[Μεγάλη παύση.]

Είμαστε αυτοί του «Q’uo» και γνωρίζουμε ότι έχουμε εξαντλήσει τις ερωτήσεις που έχει αυτή η ομάδα απόψε. Και έτσι θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά, αγαπητοί μας φίλοι, για το προνόμιο να συμμετάσχουμε στον διαλογισμό σας και να είμαστε μέρος αυτής της συνεδρίας εργασίας. Ο κύκλος της αναζήτησης σας είναι όμορφος να τον βλέπει κανείς και οι αναμειγμένες αύρες σας τραγουδούν για την αγάπη και το φως σχετικά με τα οποία έχουμε μιλήσει απόψε. Σας ευχαριστούμε που μας επιτρέψατε να συμμετάσχουμε στην αγάπη και στη στοργή που έχετε ο ένας για τον άλλον και για τον έναν άπειρο Δημιουργό. Είναι μια ευλογία να είμαστε μέρος του κύκλου σας.

Αφήνουμε αυτό το όργανο και αυτή την ομάδα στην αγάπη και στο φως του ενός άπειρου Δημιουργού. Είμαστε γνωστοί σε εσάς ως η αρχή του «Q’uo». «Adonai». «Adonai».